Ruhumdan ruhuma.

Kelimelere dahi mahrem olan bir sır, bir özlem, bir nefes, bir şehir var ruhumda...

Ah bir tanısam ruhumu. Ah bir geçebilsem cismimden de o mahremiyeti bir tanışıklığın ardına koyabilsem. 

Tanımak için adım attıkça daha çok uzuyor ruha giden yol.

 Uzun yol yolcusu olabilmek zordur ama biz uzun mu kısa mı bilmediğimiz bir yolun yolcusuyuz. Ve bence bu daha zor. 

Ne zaman biter bu yol? Ne zaman demediğin zaman. Yolda yol olabildiğin zaman. Yoldan geçip ona vardığın zaman.

Vakit kısalıyor sanki. Mum mudur bu vakit? Bize ışık saçarken kısalarak biten. Biterken bizi de bitiren. Belki birisi üfler de biter. 

Vakit ve zaman; geçiyoruz bunlardan.

 Ruhundan habersiz insan.

Ruhumu tanıdıkça anlıyorum

 Ruhumu hayalete dönüştüren habersiz kalışım ruhumdan...

Kafamın içinde 'odalarda ışıksızım' diye bir parça çalıyor. Belirtileri olmayan bir ağrı var gözümde. Yazmama direnen, başıboş kelimelerden oluşan bir çete var dilimin ucunda. 

Diktatör ruhum ne kadar zorlasa da dökülmek istemiyorlar deftere. Zincirlerini kırmak esirlik geliyor galiba onlara da. Çünkü bazı zincirler özgürlüktür. 

Cevheriyle ile ilgili bir fikri olmadığı için ateşten kaçan kelimeler... Öylesine kullandığımız bir kelime bir gün ateşe düşünce başka bir kelimeymiş gibi gelir ya bazen insana, çok anlamlı, çok dolu.

 O başka bir kelime değildir de cevheri zahir olmuştur aslında; ancak ateşle.

Dünya artık hiç bir kalıba sığmıyor. Artık şaşırmak fiilini kullandığımız da şaşırıyoruz. Neye şaşırdım ki ben? Her şey artık çok normal değil mi? Beyinler uyuşuk. Yine de yaşıyor.

Geçiçi olarak bulunduğumuz bir yer için yaşam mücadelesi veriyoruz. Ahiret inancımız çok zayıf ya da hiç yok, internet bağlantımız super onlıne.

Derdini seven ecdadın dertlere gerici muamelesi yapan torunlarıyız, kısa söz öz, vesselam.