Yeni 1000 parçalık bitirdim de geldim. Bu ikinci puzzlem diye tecrübeli saymıştım kendimi. Ama öyle olmuyormuş...
Yöntem olarak; evet, tecrübe işe yarıyor ama her puzzle'ın kendi hikayesi olduğu için yöntemler bazen kuru sistem kuralları gibi kalıyor.
Puzzle yapmak sadece parçaları birleştirmek değil demek istiyorum. Yaptığım iki puzzle da İtalya resimleriydi. Gider miyim, görür müyüm, gidersem nasıl anılarım olur, kim kimler olur yanımda, diye düşündüm parçaları bir araya getirirken.
Keşif ruhu başka bir ruh.
Bazen her şeyi o kadar polarize ediyorum ki o sevinçle kurduğum hayallere ee sonra n'olacak, aman gitsen ne gitmesen ne, diyorum kendime...
Size de oluyor mu?
Herşey zıddıyla vardır sözünü bandıra bandıra kullanıyorum hayatımda. Bazen bu zorlasa da bazen de güzellikleri fark etmeme sebep oluyor. Beni zorlasa da seviyorum bu huyumu.
Vazgeçemediğim bir sevda, bir tutku gibi seviyorum.
İfrat tefrit cinsinden olduğu için güzel görülmez çoğuları tarafından. Ama ben uçları tabiatımda buldum. Hayat hep uçlarda yol açtı bana.
Bende zamanla o uçlarda; tefritlerde ya da ifratlarda yürümeyi öğrendim. Bir süre sonra da benim çizgim onlar oldu.
Üzgünüm ben vasat değilim...
🎧
yazıyı yazarken kulağımda Mannuş Baba var idi.
🎤
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder